Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
PEYGAMBERİMİZİN SEVİNDİRDİGİ ÇOCUK
Bir bayram sabahı sevgili Peygamberimiz,yolda giderken oynayan çocukları görür.
Bütün çocuklar oynamakta fakat bir tanesi üzüntülü bir şekilde digerlerinden ayrı bir tarafta
bulunmaktadır.
Üzerindeki elbiseler yırtık pırtıktır.Peygamberimiz çocuga yaklaşır ve sorar:
_Evladım bu halin nedir?niçin üzüntülü ve aglamaklısın?
Peygamberimizi tanımayan çocuk der ki:
_Amca,beni yanlız bırak.Benim babam Peygamber ile savaşırken şehit oldu.
Annem başka adamla evlendi.
O adam da beni kabul etmiyor.
Şimdi yiyecek,içecek bir şeyim ve kalacak bir yerim yok.
Anası babası olan bu çocukların hallerini gördüm de kederlendim onun için aglıyorum.
Peygamberimiz çocugun elinden tuttu ve dedi ki:
_İstermisin, senin baban ben olayım.Annen Aişe olsun,
Fatıma kız kardeşin, Ali amcan olsun?
Bunun üzerine, konuşan zatın Allahın Rasulü oldugunu anlayan çocuk:
_Nasıl istemem Ya Rasulüllah.dedi.
Hz.Peygamber onu evine götürdü; yedirip içirdi.Güzelce giyindirdi.
Üzüntüsü giden çocuk sevinç içinde diger çocukların yanına gitti.
Biraz önce üzüntü içindegördükleri bu çocugun neşeli haline şaşıran diger arkadaşları:
_Sen birazönce böyle degildin.Sana ne oldu?dediler.
Çocuk:
_Açtım doydum, çıplaktım giyindim, babam yoktu Rasulüllah babam oldu,Aişe annem,
Ali amcam,Fatıma kız kardeşim oldu,diye meseleyi anlattı.
Bunun üzerine buna gıpta eden diger çocuklar:
_Keşke bizim de babamızda şehit olsaydı da bizim de babamız Hazreti Rasulüllah olsaydı, dediler.
Bu çocuk Hz.Peygamberin vefatına kadar onun yanında kaldı.
Peygamberimizin vefatında, aglayarak:
_İşte esas şimdi tam yetim kaldım, diye başına toprak saçıyordu.
Peygamberimizin vefatından sonra bu çocugu Hz.Ebubekir Efendimiz himayesine almıştır.
Eskiler derlermiş ki''Annesi babası olmayana yetim denmez.Esas yetim ilim ve edepten mahrum olan kimsedir''.
Bu da işin başka bir cihetidir. İlmi ve edebi olmayanın anne-babası olsa da,dünyada en mühim eksikligi o çekmektedir.