Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
"uykunun gül kokulu kolları"
Kapıdan içeri girer girmez neşeyle bağırdı çocuk :
"Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu?"
"Görmüyor musun? Telefonla konuşuyorum." Diye yanıtladı sevgili annesi.
Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu. Annesi telefonu, babası arabayı seviyordu. Her şey erteleniyordu telefon ve araba söz konusu olduğunda.
Bir de eve misafir gelecek oldu mu kendisine hiç yer kalmıyordu. Nerelere gitmeliydi ?
Bunları düşünürken annesi kapattı telefonu. Mutfaktan tencere kaşık sesleri geliyordu. Koşarak yanına gitti.
"Sana yardım edeyim mi?" dedi en sevimli halini takınarak.
Annesi manalı manalı baktı yüzüne. "Hayırdır. Bir yaramazlık filan mı yaptın yoksa. Bak bir de seninle uğraşmayayım. Çok yorgunum zaten."
Yorgunluk nasıl bir şeydi? Bazen elinde oyuncağıyla uykuya daldığında anneannesi oyuncağı yavaşça elinden alır, "Nasıl yorulmuş yavrucak. Uykunun gül kokulu kolları sarsın seni." diyerek alnına bir öpücük konduruverirdi.Peki yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, ne diye annesi kendisiyle böyle kızgın kızgın konuşuyordu.
Sonra birden;
"Anneciğim yorulduğun zaman gül kokulu uykulara dalarsın. Anneannem öyle söylüyor." Deyiverdi annesine.
"Uykuya dalayım da gül kokuları kusur kalsın. Yorgunluktan ölüyorum." Yanıtını aldı ardından.
Bu kelimeden nefret ediyordu. Yorgunum. Yorgun olduğumdan. Böyle yorgun yorgunken...
"Anneciğim sen yorulma diye..."
"Yemekte konuşuruz çocuğum. Bankada işler yetişmedi. Baban gelene kadar bunları bitirmem lazım. Hadi sen oyna biraz."
"Hani siz yoruluyorsunuz ya..."
"Eeee...."
"Ben de oynamaktan yoruluyorum."
"Ne yapayım?"
"Bilmem..."
Yapılmaması gerekenleri biliyordu da büyükler, yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı.
Işıklar söndü birden. Annesi öfkeyle söylenmeye başladı.
"Mum da yok." diye diye karıştırdı dolapları el yordamıyla. Çocuk sırtüstü yatıp, anneannesinin köyünü düşündü. Gaz lambasının ışığında deli tavşan masalını anlatışını. Deli tavşanın duvardaki aksini getirdi gözlerinin önüne. Anneannesi gibi iki elini birleştirip işaret parmaklarını yukarı kaldırarak tavşan kafası yaptı. "Bak deli tavşan." diyerek parmaklarını oynattı. Yoldan geçen arabaların farları duvardaki tavşana yol açtı. Tavşan alabildiğine hür dolaştı sağda solda. Otlarla kuşlarla konuştu. Sonra yorgun düştü. Duvardaki görüntü o minik avuçların açılmasıyla kayboldu. Kolu yavaşça kanepeden aşağı sarktı.
Neden sonra ışıklar geldi. Kadın çocuğun hiç konuşmadığını akıl etti birden. Kanepeye koştu. Küçücük dizlerini karnına doğru çekerek uykuya dalmıştı. Masanın üstündeki dosyalara baktı iğrenerek. Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini. Uyandırmaktan korka korka küçük alnına bir öpücük kondurdu.
Çocuk sanki bu öpücüğü bekliyormuşçasına:
"İşin bitince beni sever misin anne?" dedi.
Kadın, sevilmek için randevu alan çocuğuna bakarak sabaha kadar ağladı...
:'( :'( :'(
onLarı ihmaL etmek demek,geLecektede ßir nevi ihmaL oLunacağına deLaLet..hepsi ßir yana , sevmek ne kadar vakit aLır ki?
sağolasın kardeşim
Teşekkürler anise kardeşim..
allah razi olsun...
cümlemizden inşaallah
:-X
Allah razı olsun çok güzel bir yazııı :-\ yazık böyle çocuklara yaaa :'(
artısı ben bu yazıyı birçok kişinin okumasını da sağladım. belki sevindirir :D
anise kardeşim bu ne güzel bir hikaye bayıldım :) ama çocuk içinde üzüldüm :'(
Evet anne olmak çok güzel fakat bir o kadarda zor :P bazen anne olarak günlük meşgalelerimiz dolayısıyla çocuklarımıza gereken ilgiyi ve hassasiyeti gösteremiyebiliyoruz, ama en azından sevgimizi ve ona değer verdiğimizi onların bizler için Hz.Allahın emanetleri olduklarını unutturmamalıyız. ;)
Bu güzel paylaşımın için çok teşekkürler değerli kardeşim anise :D :D :D
teşekkürler...
çok güzel bir yazı gerçekten.teşekürler. okurken duygulandım. :'(
:'( :'( Allah razı olsun kardeşim...