Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
Suyu taşırmayan gül yaprağına her zaman yer vardır....
Uzakdoğu'da bir budist tapınağı, bilgeligin gizlerini aramak icin gelenleri kabul ediyordu. Burada geçerli olan incelik, anlatmak istediklerini
konuşmadan açıklayabilmekti.
Bir gün tapınağın kapısına bir yabancı geldi. Yabancı kapıda
öylece durdu ve bekledi. Burada sezgisel buluşmaya inanılıyordu,
o yüzden kapıda herhangi bir tokmak veya çan, zil yoktu.
Bir süre sonra kapı açıldı, içerdeki budist, kapıda duran yabancıya baktı.
Bir selamlaşmadan sonra sözsüz konuşmaları basladı.
Gelen yabancı, tapınağa girmek ve burada kalmak istiyordu.
Budist bir süre kayboldu, sonra elinde ağzına kadar suyla dolu
bir kapla döndü ve bu kabı yabancıya uzattı. Bu, yeni bir arayıcıyı
kabul edemeyecek kadar doluyuz demekti. Yabancı tapınağın
bahçesine döndü, aldığı bir gül yaprağını kabın içindeki suyun
üstüne bıraktı. Gül yaprağı suyun üstünde yüzüyordu ve
su taşmamıştı. İçerideki budist saygıyla eğildi ve kapıyı açarak
yabancıyı içeriye aldı.
Suyu taşırmayan bir gül yaprağına her zaman yer vardı..