Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

ALİMLERİ İRFAN SAHİB EDEN...

ALİMLERİ İRFAN SAHİB EDEN ÜÇ HARF İLE BEŞ NOKTADIR...

..................................
hemen her eylemimiz aslında içten içe sevgiye dönük…
İtiraf etse de, etmese de herkes sevgiyi arıyor…
Ama sadece bazıları bu arayışın şuurunda.
Ayrıca sadece bazıları aradığı şeyin adını koyacak kadar cesur.

(En büyük İlâhî ve beşerî aşkların yaşandığı bu ülkede aşktan söz eden nerdeyse ayıplanır, bu yüzden aşk “sevgi” sözcüğü ile yumuşatılmış, buna rağmen yine de sevgiden söz etmek, hele de sevgiyi itiraf etmek zaaf sayılmıştır.)

Bu yüzden kimimiz “başarı” koymuşuz aşkın adını, başarıya kilitlenmişiz; kimimiz “para” demişiz aşkın adına, para kazanmayı aşk zannetmişiz…

Kâh “Leylâ” olmuş aşkın adı, kâh Mecnun”; ya da Yunus, Mevlâna adında simgelenmiş.

Leylâ’lar Mecnun’lar sadece masallarda yaşadı belki, ama hiç ölmediler:
Çünkü âşıktılar.

(Aşkın ölümsüz olduğuna bundan daha iyi bir örnek bulunabilir mi?

Biraz dikkatle bakarsanız, yanıbaşınızda nice Leylâ, nice Mecnun’lar görebilirsiniz.
Belki ismi Mevlâna’dır o an, belki Yunus, belki Yesevî, belki Bediüzzaman, belki Süleyman, belki Zahit, Zakir’dir…

Allah ve Muhammed (s.a.v.) de olabilir!

Yani şu ya da bu şekilde; sevgi daima vardır ve her yerdedir.
Bir şekilde de kendini simgelemektedir.
Fakat bunu “adavete muhabbet”i (düşmanlığı sevmeyi) esas alanlar değil,
sadece “muhabete muhabbet” edenler, yani sevgiyi sevenler fark fark edebilir.

Sevmeseydi, insan, çalışır da üretir miydi?
Yazı yazar, resim yapar mıydı?

Sevmeseydi, insan, düşünür müydü, nice zorlukları göze alıp düşündüğünü açıklar mıydı,
hayatı kavramaya ve açıklamaya çalışır mıydı?

Kısaca söylemek gerekirse, sevmeseydi insan, varlığıyla var olmuş şeylerden hiçbirini yapamaz, bir anlamda da yaşamazdı.

Sevmeseydi, Allah, insanı yaratmazdı!

Ve arı sevmeseydi, yarım kilo bal yapmak için üç milyon 750 bin sorti (iniş-kalkış) yapmaz, onca zahmete katlanmazdı.

Yeni öğrendim ve iyi ki de öğrendim:
Bildiğimiz balarısı, sadece yarım kilo bal yapabilmek için, meğer tam üç milyon 750 bin çiçeğe konup kalkıyormuş.
Ayrıca, balarıları bir peteği doldurabilmek için yüz milyon civarında çiçeğin nektarını emiyor ve yüz bin kilometre kanat çırpıyorlarmış.

Gördüğünüz gibi, arı çiçeğe çok büyük bir sevdayla tutkun’ Yani “bal” (aslında aşktır)
dediğimiz şifa ve gıda kaynağının özünde bile “sevgi”, “muhabbet” ve “aşk” var.

Bence çok şey yerine esasta “tek şey” öğretmeliyiz çocuklarımıza:
Dengeli biçimde sevmeyi…
Dengeli sevmeyi öğretebilirsek, inanmayı, güvenmeyi, başarmayı,
özetle düzgün yaşamayı kendisi öğrenecektir.

Düzgün (sevaplı) yaşamanın da özü sevgi değil mi?
Dinî düşüncenin mantığında sevgi yok mu?
Allah da insanı sevgisinden yaratmadı mı?
Ve insana kendisini (Allah’ı) sevmesini öğretmedi mi?

(Rahmetim gazabımı aşmıştır” müjdesi başka ne anlama gelir?)

“Bazı sevgiler insanı pişman eder”miş…

Eder, doğrudur; buna rağmen sevgiden gelen pişmanlıklar sevgisizlikten gelen pişmanlıklardan iyidir.
Öyleyse sevmeye devam.

On yaşındaki dünyalar tatlısı kızını toprağa teslim eden bir anne tanırım.
Ağlarken, bir yandan da “İyi ki vardı, iyi ki doğdu, iyi ki bana anneliği tattırdı, evlât sevgisini öğretti.” diye şükrediyordu.
Sonuç itibariyle acı gibi gözüken bazı sevgilerin içinde bile var olan mutluluğu o zaman fark ettim.

O zaman öğrendim, acıyla bitebilecek sevgilere ulaşmanın erdemini.
Çeşitli kuşkular ve korkular yüzünden hiç sevmemekten bu çok daha iyidir.

Bence aile içi sorunları çözmenin sihirli anahtarı da sevgidir.
Mutluluğa ulaşmanın yolu da sevgiden geçer.
Ayrıca başarıya çıkan merdivenin basamakları sevgiden örülmüştür.

İnsan pervane, sevgi ışık: Mevlâna misali dönüşlerle,
yanma pahasına ışığı tavaf etmek belki de hamlıktan olgunluğa geçişin tek çaresidir!

“Dinimiz sevgi dini, Efendimiz rahmet Peygamberidir” diyenlerin sevgisizlik ve merhametsizlik gibi lüksleri olabilir mi?

(…)



(YAVUZ BAHADIROĞLU- GÜLÜ ARAYAN ADAM

Aile ve Çocuk