Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
Çocuktuk..Büyüdük..
Çocuktuk,sebeplerimiz vardı koskocaman kahkahalar atmak için.
Mekanı,zamanı yoktu böylesine gülmelerin,çok da önemli değildi zaten gerisi,mutluluk bağrımızdaydı...
Büyüdük sebeplerimiz bitti,bitirdik sebeplerimizi.
Dudak arası tebessümlere terk ettik gülmelerimizi.
Bütünüyle gülümseyemedi dudaklarımız,yarım kaldı tebessümler gerilmiş yüzümüzde.
Geniş mutluluk zamanlarımız,kesirleşmiş ömrümüz gibi yetindi mutluluk dilimleriyle...
Kalbimizide dilimlere böldük üstelik,küçük küçük..
Mutluluktan al al olmuş yanaklarımızdan kan fışkırmaz oldu.
Dilimlere böldüğümüz kalbimiz kanadı,kanı içimize aktı,içimiz ezildi,midemiz bulandı,yanaklarımızın alı,yüzümüzün ışığı,gözümüzün feri söndü...
Çocuktuk...Bir kimseyi, bir nesneyi sevmek için sebeplerimiz yoktu.sebepte aramazdık ki zaten...
Büyüdük...Sebepler aradık,sevmeler tat vermez oldu, sevmeler gitti, sevmeler bitti...
Çocuktuk... Bedenimiz küçük, duygularımız büyüktü...
Büyüdük...Bedenimiz büyüdü,duygularımız küçüldü...
Çocuktuk... Sokakta oyunlar oynardık,üstümüz başımız batar,elimiz eteğimiz kir içinde kalırdı.Eve gelince doğru banyoya yollanırdık,kirlenen elbiselerimizi değiştirir,ellerimizi mis gibi sabunla yıkardık.Mis gibi olurduk işte.
Büyüdük...Sokaklarda tehlikeli oyunlar oynamaya başladık,üstümüz başımız temizdi ama yüreğimiz simsiyah lekeler içinde kaldı. Ellerimizi o mis kokan sabunlar temizleyemedi,yüreğimiz arınmadı kirden.
Mis gibi, tertemiz çocuklar olamadık ,kalamadık...Ütülü kıyafetler giyip parfüm koktuk,yüreği isli baylar, bayanlar olduk...
Çocuktuk...Düşer kalkardık.İlk önce ağlar,sonra yaralarımızı sarardık, iyileşirdi yaralarımız,kabuk tutardı.
Hatta bazen kabuklarını saklardık yaralarımızın,tebessümlerle hatırlamak için...
Her şeye rağmen oyunlar oynamaktan korkmazdık...
Büyüdük... Görünür yaralarımız yok artık,yaralarımız görünmüyor. Yaralarımızı saramıyoruz,yaralarımız kanıyor kimseler görmeden için için. yaralarımız kabuk tutmuyor,iyileşmiyor,derinleşiyor...
Saramıyoruz yaralarımzı, kabuklarını değil, tortularını saklıyoruz derinlerde...Birikiyor, tebessümle hatırlanmıyor... Yeni yaralara, yeni yarınlara, yarınlarımıza mecal kalmıyor...
Çocuktuk biz de,küçücüktük... Küçük elbiselerimiz, küçük hesaplarımız vardı. Küçük dünyamızda küçük mutluluklarımızla yetinirdik. Küçük derelerin kenarında mutlu büyüdük. Sonra...
Sonra... Küçük dereler büyük nehirlere taşıdı bizi. Büyüdük, nehirlere karıştık. Küçük olan herşeyi unuttuk. Büyük hayaller peşinde koştuk.
Azla yetinmedik çokla doymadık.
En önemlisi, küçük mutluluklarımızı, o küçük derenin yanında bıraktık. Evet biz büyüdük...Fakat bu yüzden mutluluklarımız hiç büyümedi..........
Küçük mutluluklarımızın özlemiyle büyümeye devam ediyoruz şimdi,
hem de hiç istemeden....
//Alıntıdır
allah razı olsu bu paylaşım için...
Tamda gününde biz hepimiz çocuktuk hep oyun oynardık beraber..
hep çocuk kalcaz zannettim ama aramızdan biri gtti ellere artık :'( :'( :'(
Çocuktuk..BüyüMÜŞÜZ... :-[ :-[
Büyüdük... Görünür yaralarımız yok artık,yaralarımız görünmüyor. Yaralarımızı saramıyoruz,yaralarımız kanıyor kimseler görmeden için için. yaralarımız kabuk tutmuyor,iyileşmiyor,derinleşiyor...
Saramıyoruz yaralarımzı, kabuklarını değil, tortularını saklıyoruz derinlerde...Birikiyor, tebessümle hatırlanmıyor... Yeni yaralara, yeni yarınlara, yarınlarımıza mecal kalmıyor...
:'( :'( :'(
Sağolasın kardeşim,Allah c.c sizden de razı olsun inşaallah..
Büyüdük de ne oldu, dünyamız keder doldu
Tertemiz çocukluğum, kirlendi heder oldu
Keşke çocuk kalsaydım, gonca güllerim soldu
Solup giden güllerim, tekrar açmaz bilirim
Tertemiz çocuk dünyam, geri gelmez bilirim
Emeğine sağlık çok güzeldi...
Sağolasın kardeşim,okuyan gözlerine sağlık..
Sağolasın kardeşim,okuyan gözlerine sağlık..
Sizce neden özlüyoruz çocukluğumuzu? Biz değilmiydik bir an önce büyümek isteyen?Halbuki o zaman da vardı dertlerimiz,belki boyumuza göreydi ama vardı..Çokmu yorulduk hayattan,çok mu üzdüler bizi,omuzlarımıza yüklenen ağırlıkta neyin nesi?Acaba çocukluğumuza dönsek mutlu olabilecekmiyiz?Yine üzülmeyelim karnemizde zayıf geldiğinde,annemizden azar işittiğimizde yada topumuz patladığında..Pardon artık çocuklar top oynamıyor değilmi,saklambaç,istop,yakan top bilmiyorlar onlar..Şimdi çocuk olsak gerçekten mutlu olurmuyduk bizim çocuklukluğumuzdan sonra...Bilmem belki en iyisi çocukluğumuzu içimizde taşıyıp,bu günün değerini bilmek siz ne dersiniz?...
Yazı çok güzeldi, teşekkürler...
Eskiyi anlatan, eskiyi tattıran şeyleri hep sevmişimdir :)
benden de küçük bir ilave olsun bakalım;
Çocukluğumu özlüyorum...
Yara bere içinde ki dizlerimi...
Pamuk helva yapışmış suratımı...
Elma şekeri bulaşmış ağzımı...
Yaramazlık yaptığımda, annem görmesin diye saklandığım kapı arkasını...
Oysa;
ÇOKTAN SOBELEMİŞTİ HAYAT BENİ!!!...
evet hep geçmişi özlüyoruz.onu istiyoruz.yaşlanıncada çocukluğumuzdan ziyade gençliğimizi arayacağız....
bencede anise kardeşimin dediği gibi bulunduğumuz anın kıymetini bilmek...
Okuyan gözlerinize sağlık arkadaşlar..
Katılımınız için ben teşekkür ederim sizlere..