Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

Bu Fani Ömür Bitti; Az Önce

BU FANİ ÖMÜR BİTTİ; AZ ÖNCE!



Kendimize göre ne kadar eminiz. Hayatımızda hiç kimseyi aldatmadık! Belki alenen kimseyi aldatmadık, oyalamadık. Fakat farkına varmadan oyaladığımız, aldattığımız birisi var: Kendimiz…
Her zaman sığındığımız bir kelime :”Biraz sonra yaparım” Dilimizde küçük bir cümle… O anda rahatlatıcı bir ilaç gibi.
Çocukken alışmışızdır; annemiz çağırdığında ,”Biraz sonra giderim. Ödevlerimi az sonra yaparım.” Derken gençlik zamanımız geldi. Ertelemekten hiçbir şey yapamadık! Kazandığımız bir tek kuytu kafes var: ”AZ SONRA!”
Yememizde, içmemizde kısacası fani ömrümüzde hiç aksama yok. Hatta sipariş verdiğimiz bir yemek on dakika gecikse kıpır kıpır olur yerimizde duramayız.”Vücudumuzun gıdası!” deriz. Peki, ya ruhumuzun gıdası olan namazımız, ibadetlerimiz gecikince neler oluyor? O kadar huzursuz oluyor muyuz? Niye huzursuz olalım ki, ilacımız hazır:”AZ SONRA!”
“Bugünün işini yarına bırakma! , Bir günün öncekinden daha mükemmel olsun!” düsturlarına rahatlıkla göz yumabiliyoruz! Derken bir gün, bir ay, bir yıl, bir ömür geçip gidiyor…
Az bir ömür olan dünya hayatı için ”Az sonra!” denilebilinir. Fakat ilim veya ibadet cihetinde bu kafes bizi hüsrana sürüklüyor. Söz gelimi ibadetteki sabrımızı sağa sola dağıtırsak, merkezi zayıflatırız. Yani o andaki vakti öldürür, nefis düşmanının silahını kuvvetlendiririz.
İşlediği bir kusurda tövbesini erteleyen kimse kiri birikmiş çamaşır gibidir. Bediüzzaman Hazretlerinin dediği gibi” Günah kalbi siyahlandıra siyahlandıra nur-ı imanı kalpten çıkarır.” Tövbesiz bir seher vakti, bir Berat bir Kadir, geçer giderken diğer Berata kadar belki ömrü biter. Beynimizde yine aynı efsunlu levha :”BİR DAHA Kİ SENEYE!” Rahmetli dedem anlatırdı: bir gün dokuma tezgâhında çalışan işçi patronundan namaz kılmak için izin ister. İman ve itaatten nasipsiz zavallı patron işçiye derki:“namaza kaza olur iş kaza olmaz!” Bu hatırda zaman zaman aklıma gelir. Bizim namazımız ilmimiz, okumamız gibi uhrevi hayatımızda kazalarla süslü; hep ertelemelerle dolu. Oysa dünya hayatımız dakik mi dakik. Dünyamızla ilgili neleri erteliyoruz Hak aşkına? Uhrevi işlere gelince “Ebedi dünyada kalacak gibi “ nazlanıyoruz maalesef! “Hiç kat i senedimiz var mı ki gelecek seneye belki yarına çıkacağız!”Ne bir dakika geri ne bir dakika ileri; ertelenmeyen ölüm zamanı gelince kimse demiyor diyemiyor : “AZ SONRA!” Daha önce hiç karşılaşmadığımız ve ifa etmediğimiz gibi aceleci bir tavırla işlemlerin tamamlanıyor. Ertelediğin amellerin, ilimlerin, tövbelerin ile baş başa kalıyorsun! O anda , yepyeni bir nida yükseliyor:

“BU FANİ ÖMÜR BİTTİ; AZ ÖNCE!...”
(İRFAN MEKTEBİ)

Allah cc razı olsun kardeşim Çok önemli bir konuya değinmişisin. Gerçekten bazen dünyaya ne kadar değer verdiğimi düşünüyorum ve kendi kendime Allah sana akıl-fikir versin sana hidayeti nasib etsin diyerek kendime kızıyorum. Rabbim dünyasını değil ahiretini güzelleştirmek için çalışanlardan eylesin bizleri de.

Hayatın İçinden İslam