Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
İslam Sultanlarının Zulmüne Sabr Etmek
EHL-İ SÜNNET Müslümanlığında Kur'ana, Sünnete, Şeriata bağlı ve saygılı olan halifelere ve sultanlara, (İslama, Kur'ana, Sünnete, Şeriata esasta ters düşmemek şartıyla) bazen zulm etseler, günah işleseler de itaat edilmesi gerektiğine dair hükümler vardır.
Onların şahsî kusurları ve günahları isyan sebebi olamaz.
Kur'ana, Sünnete, Şeriata bağlı selatin ve hulefanın zulümlerine sabr ve tahammül etmek gerekir.
Lakin Kur'ana, Sünnete, Şeriata kesinlikle aykırı ve ters işler yaparlarsa; ulema ve fukaha Müslümanları huruca davet ederse o zaman iş değişir.
Sultan İkinci Mahmud Han bazı tenkit edilebilecek yenilikler yapmıştı ama -Vak'anüvis Lütfi Tarihinde yazıyor- valilere irade göndermiş ve Osmanlı mülkünde yaşayan bütün Müslümanlar beş vakit namazı camilerde cemaatle kılacaklardır diye emir vermişti.
Böyle bir padişaha elbette isyan etmek caiz olamaz.
Hülefa-i Râşidîn efendilerimizden sonra gelen sultanlar ve halifeler Ashâb-ı Kiram, Selef-i Sâlihîn kadar âdil, dindar, muttaki değildiler.
Ama onların mülklerinde ve devirlerinde İslam/Şeriat yargısı vardı.
İslam medreselerinde ulema ve fukaha yetişiyordu.
Kadınlar tesettürlü idi. Bir tek, tekrar ediyorum bir tek İslam kadın ve kızı başı açık gezmiyor, gezemiyordu.
Sultanlar ve Halifeler cuma namazına gidiyorlardı.
Tanzimattan sonra Osmanlı devleti kanunlar yapmıştır ama bunlarda Kur'ana, Sünnete, Şeriata kesinlikle aykırı hükümler olmamıştır. Hiçbir Osmanlı sultanı ve halifesi zevcelerini, hasekilerini, kadın efendilerini, kızlarını; kadınlı erkekli toplantılara götürmemiştir, açmamıştır.
Osmanlı sultanları içinde zayıf ve yetersizler kimseler olduğu iddia edilebilir ama onların bir tekinin bile dinsiz olduğu söylenemez.
Osmanlı sultanlarını ve halifelerini yerin dibine batıranların, onlara müşrik ve kafir diyenlerin bir kısmı Vehhabîdir.
Mü'min bir kimseye kafir diyenin kendisi kafir olur.
Vehhabîler başkalarının gözlerindeki saman parçalarına bakacaklarına, kendi gözlerindeki merteklere baksınlar.
Sultan Abdülhamid-i Sâni hazretleri hem Şeriata bağlıydı, hem de tarikata. Büyük şeyhi Muhammed Zâfir el-Medenî eş-Şâzelî ed-Darkavî'nin ölümünden sonra kendisi şeyh olmuştur.
Onun hatâları olmamış mıdır? Elbette olmuştur ama Kur'ana, Sünnete, Şeriata hıyanet etmemiştir. Saraydaki kızları 11 yaşına girince onları çarşafa sokardı.
Sultan Abdülhamid Han gerçek halifelerin sonuncusudur, Hâtemlülhulefa'dır.
Saltanatı zamanında onu çok tenkit eden, yerin dibine batıran Dr. Rıza Tevfik, İttihadçıların dinsizliğini ve zulmüne görünce, "Sultan Abdülhamid'in Ruhaniyetinden İstimdat" başlıklı şiiriyle pişmanlığını dile getirmiş, devr-i Hamidîyi hasretle yad etmiştir.
Ütopist Müslümanlar "Biz Asr-ı Saadeti geri getireceğiz" edebiyatı yapıyor. Asr-ı Saadet geri gelmez. Çünkü, Saadet Asrı olması için Resulullah Sallallahu aleyhi ve sellem Efendimizin ve Ashabı-ı Kiramının (radiyallahu anhüm ecmain) bulunması lazımdır.
Asr-ı Saadet bir idealdir, bir ölçüdür. Elimizden geldiği kadar, gücümüzün yettiği kadar ona benzemeye çalışmamız gerekir.
Âhir zamanda Mehdi zuhur ettiği vakit, bir müddet işler düzelecek, sonra yine bozulacaktır.
Asr-ı Saadeti geri getireceğiz diyenler boylarından büyük bir laf etmiş oluyorlar.
Bendeniz 1970'li yıllarda bu edebiyatı yapan birtakım ucuz ve sahte mücahidlerin, ellerine fırsat geçince nasıl müteahhit kesildikleri ve Tağutî rejimin haram rantlarına nasıl saldırdıklarını görmüşümdür.
Evet, tekrar ediyorum: Bir sultan veya halifenin Kur'ana, Sünnete, Şeriata aykırı ve zıt işler yaptığı ulema ve fukaha fetvalarıyla kesin olarak ilan edilmedikçe onlara isyan edilmez.
Kur'ana, Sünnete, Şeriata bağlı kaldıkları, saygılı oldukları müddetçe onların zulümlerine sabr edilir. Bu konuda nice hadîs-i şerif vardır. İlim erbabı bunları iyi bilir.
Sultan Abdülhamid'e muhalif olan bir kısım Müslümanlar, 1908 Meşrutiyeti ilan edilince bayram yapmışlar, zil takıp oynamışlardı ama sonra çok pişman olmuşlar, merhum sultanı mum ile aramışlardı.
Yirminci asırda Mısır'da zuhur eden Huruciye fırkası Müslümanlara çok vakit, enerji, fırsat kaybettirdi.
Kral Faruk fâsık bir hükümdar idi. Lakin askerî ihtilalinin liderleri onu arattı.
Vehhabîlerin, selefîlerin, mezhepsiz aktivistlerin körüklediği Osmanlı düşmanlığını bırakalım ve realist olalım.
Mehmet Şevket Eygi
araştırmacı yazar