Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

Hüzün Senesi

Bi’set’in 10., Miladi 620 senesinde müminler, müşriklerin ambargosu kalktı diye sevinirken, sekiz ay sonra Rasulüllah Efendimiz’in (s.a.v.) amcası ve hamisi, Ebû Talib 87 yaşında iken vefat etti. Kavmine hasta yatağında nasihatlerde bulundu. Peygamber Efendimiz’e (s.a.v.) yardımcı olmalarını, onun söylediklerinin hak olduğunu, onun dininin her tarafa yayılacağını söyledi.

Peygamber Efendimiz (s.a.v.) amcasının iman etmesini çok arzu ediyordu. “Ey amcam! Allahü Teala seni hayırla mükâfatlandırsın. Küçüklüğümden beri beni koruyup himaye ettin. Fırsat hala eldedir. Huzur-u ilahide sana şefaat edebilmem için Allahu tealanın birliğini tasdik et” buyurdular. Ebu Talib, “Vallahi insanların beni bunaklıkla ayıplamasından korkmasaydım, ölüm korkusuyla Müslüman oldu demeyecek olsalardı, senin istediğini yerine getirip, seni memnun ederdim” dedi.

Fakat İslam hakkında her şeyi bilen, gören, Rasulüllah Efendimiz (s.a.v.)’i canı pahasına koruyan Ebu Talib’e, iman etmek şerefi nasip olmadı. Allah (c.c.) hidayeti kullarının iradelerini, hidayet yönünde kullanmaları neticesinde verir. Cenabı Hakk, Sure-i Kasas’ın 56. ayetinde mealen: “Ey peygamber! Sen sevdiğine hidayet edemezsin. Lakin Allahü Teala dilediğine hidayet verir” buyurmuştur.

Rasulüllah Efendimiz (s.a.v.), amcası Ebu Talib’in ölümüne çok üzüldü. Ebu Talib’in ölümünden kısa bir süre sonra Rasulüllah Efendimiz (s.a.v.)’in kıymetli zevcesi, müminlerin annesi Hz. Haticetü’l-Kübra (r.anha) Validemiz vefat etti. Fahri kainat efendimiz (s.a.v.)’le 25 senelik evliydiler. İlk iman edip, dar ve zor günlerde Rasulüllah Efendimiz (s.a.v.)’e destek olan, onu teselli eden, o idi.

Peygamberimizin, Hz. Mariye-i Kıptiyye Validemizden doğan İbrahim’den başka bütün çocukları Hz. Hatice Validemizden dünyaya geldiler. Pak nesilleri onunla devam etti. Rasulüllah Efendimiz (s.a.v.) Hz. Hatice Validemizi daima anar, onu hayırla yad ederdi. “Bana ondan daha hayırlı bir kadın nasip olmadı. Beni kimse tasdik etmezken o tasdik ederdi. Diğerleri malını mahrum ederken, o malını (Allah yolunda) verirdi. Benim alemde bir dostum vardı. O da Hatice idi” buyururlardı. Rasulüllah Efendimiz (s.a.v.), Hz. Hatice Validemizi Mekke’deki Hacun (Cennetü’l-Mualla) mezarlığına kendisi defnetti. Peygamber Efendimiz (s.a.v.), amcası Ebu Talib’i ve kıymetli zevceleri Hz. Hatice Validemizi kaybettiği bu seneyi hatırladıklarında “Âmü’l Hüzn” (Hüzün senesi) buyururlardı.

Sevgili Peygamberimiz