Acının rengi; sevdâdır. Kor bi ateşle sönmeden yanar, yakar. Sana külleri bile kalmaz.

Acının rengi; hüzündür. Gönüle inceden inceye bir 'ahh' çektirir. Sızlatır...

Acının rengi; gecedir. Buz tutan, yorgun gecenin karanlığında yalnız kalıp sabahı edememektir.

Acının rengi; hasrettir. Gelmeyeceğini bile bile delice bir özlemdir. Sonu gelmez bir hasrettir. Sabrı öğretir.

Acının rengi; susmaktır. Yüreğe kilit vurup sessizliğe hüküm vurmaktır.

Acının rengi; sonbahardır. Ömür sayfa sayfa geçip giderken, yaprak misâli dökülürsün. Her acı sana hatıra kalır.


İşte bunlarda benim için acının renkleri. Acılara cismâni renkleri kullanmam, duygusal boyut benim tercihim. :)

Her şeye rağmen seviyorum acıyı. Çünkü bizi biz yapan yine acılarımızdır. :)


Fazla yazıp konuyu dağıtmak istemem. :-[ Paylaşım için teşekkürler. :)

Fazla yazıp konuyu dağıtmak istemem.
estaf. kardeşim ;) çok doğru söylemişsin eyvallah
tamda konuya değinmişsin dağıtmanın aksine ;)
Allah razı olsun :)

acinin rengi :'( :'( :'( :'( :'(