Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

Serçenin Gözyaşları..(kendi yazdığım hikayem..ilk ve tek)

SERÇE nin GÖZYAŞLARI

Kış bitmiş, artık ilkbahar başlamıştı.Ağaçlar mutluluktan yeşeriyor,yaprak, yaprak açıyorlardı. Yağmur yağıyor, çimenlerde, coşuyordu.Dereler sevinçlerini haykıra, haykıra akıyorlardı. Gökyüzü, masmavi duruyordu yukarıda. Ve deniz masmavi, ışıl, ışıl parlıyordu, güneşin verdiği parlaklıkla.
İşte günler böyle geçerken, kuşlarda bu güzel diyarlara göç ediyorlardı.Toplu halde geliyor, sonbaharda başka diyarlara göçüyorlardı.
Bir serçe, uçarken göç eden kırlangıç sürüsüne rastladı.Onlara bakarken, az daha en arkadan gelen kırlangıçla çarpışacaktı.Dikkatsizliği için özür diledi, ve ayrıldılar.
Serçe bir gün yine bu kırlangıca rastladı.Hal hatırdan sonra o günü hatırlayıp gülüştüler. Sohbet devam etti, akşam olana kadar.Artık her gün görüşyor, konuşuyorlardı.
Günler gelip geçmiş, ve tam bir ay olmuştu.Serçe içinde kırlangıca karşı bir şeyler hissediyordu. Ve bunu kırlangıca söyledi. Kırlangıçta aynı hisleri taşıdığı için, aralarında derin bir aşk başlamıştı.
Artık birbirlerinden hiç ayrılmıyorlardı.Hep beraber geziyor, her yere beraber gidiyorlardı. Günler çok güzel geçiyordu. Çok mutluydular.
Bir gün yine beraber gezerken, ‘işte kuşlar’ diye bir ses duydular. Çocuklar sapanla ava çıkmışlardı. Hızla giderlerken, bir taş kırlangıcın göğsüne geldi. Kırlangıç yaralanmış, uçamıyordu. Serçe yardım ederek, onu bir binanın çatısına götürdü.
Kırlangıç zor konuşuyordu, ‘hadi beni bırak, sen git’ dedi. Serçe ‘asla olmaz’ dedi. Kırlangıç öleceğini anladı, ve serçeye ‘zaten sonbaharda seni terk edip, gidecektim’ dedi. Serçe ‘hayır inanmıyorum, ve sakın ölme’ dedi. Kırlangıç ‘hadi beni bırak ve git ‘ dedi, son nefesiyle …
Oysa her şey ne kadar güzeldi. Serçe inanamıyordu kırlangıcın öldüğüne. Nasıl olmuştu birden, çocuklar niye taş atmışlardı onlara? Küçücük aklı anlam veremiyordu. Ağlamamak için kendini tutmaya çalışıyordu. Çünkü ağladığı zaman öleceğini biliyordu. Ama kendisini daha fazla tutamadı, hüngür, hüngür ağladı.
Ağladı, ağladı, ağladı, ve o da son nefesini verdi. Sevdalısının yanına gitmişti.Masmavi gökyüzünde ruhları birleşti.
Çocuklar, bu olanların hiç birinden habersiz, kaçırdıkları için üzülerek evlerine gittiler. Çocuklar belki bir çift hayatı yıktıklarının farkında değillerdi. Belki de hiç anlayamayacaklardı.
Ama tüm serçeler, aşkı için, ölmek pahasına, ağlayacaktı…

08.05.2008

_TEVAZU_

Edebiyat