Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

Kar Yağarken

Melekler gibi iniyordu yeryüzüne kar,
Beyaz kanatlarıyla uçuşuyordu her an,
Dünya oluyordu yavaş yavaş başka diyâr,
Bir elbise giymiş gibi en koyu beyazdan.

Bir kefen nasıl sararsa taze bir ölüyü,
Öyle sarılmıştı her yer bu renk ve bu boyayla..
Sanki apak bir efsûn sütbeyazdan bir büyü,
Tütüyordu güneşle, ya da tılsımlı ayla

Ölüm böyle gelirdi gelince bir insana,
Çatılırdı toprakta fosfordan bir iskelet.
içerdi acbüzzenep uykuyu kana kana,
Yeşerecek tohumdan bir varlık ilelebet

Kar yağıyor her taraf bembeyaz toz ve duman,
Bir şarkının notası, bir nağmenin nefesi
Sanki kardan örtüyle sarıyor Yüce Rahman,
Yeşilden bir rüyayı, zümrüt özlü bir sesi

Bak şunlar kardelenler, şunlarsa gün ışığı,
Her biri bir cihetten gidiyor buluşmaya
Hatırlatır insana sermest iki aşığı,
Kavuşur, konuşurlar bir yerde doya doya..

işte böyle bir hâldir insanın dirilişi,
Kıyamette kar gibi yağarken atom, yıldız.
Gerçek olacak o gün hayatın bütün düşü,
Silkinerek kalkacak genç, ihtiyar, erkek, kız

Kar yağarken ruhumuz üşüse de ısınır,
Bu beyaz çağrı bizi çeker haşr-i bahâra.
Dünya hayatı yalan, lezzetler olur sıfır,
Ulaşanlar ulaşır ölümsüz, sonsuz Yâr’

Yunus GÜL
yağmur dergisi
(alıntıdır)

Şairlerden şiirler