Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
Karayı görebiliyor musunuz?
İNSANOĞLU HEP bir şeylere taliptir. İstekleri hiç bitmez. Gariptir ki, bu isteklerin çoğu gelir geçer. Anlık heveslerin, sonu gelmeyen taleplerin yumağında dolaşır durur zihinler kimi zaman. Dünyaya ait, ukbâya ait talepler zihne şöyle bir uğrar. Kimi zaman söz olup ağızdan dökülür. Ama onca istek içinde ulaşılanlar oldukça azdır. İnsan, çoğu zaman hedef belirlemek ile istemeyi birbirine karıştırır. İsteğimizin hedefimiz haline gelmesi yine bizim elimizdedir.
İsteğimizin temelinde yatan esas neden, yani onu bizim için ulaşılması gerekli kılan sebep nedir diye sormak gerekir. Bu sebep bizim için ne kadar önemliyse, isteğimizi gerçekleştirmeye olan ihtiyacımız ne kadar güçlüyse, hedefimize ulaşmak için atacağımız adımlar da o oranda güçlü olacaktır. Öyleyse, her şeyden evvel önceliklerimizi, olmazsa olmazlarımızı tesbit etmeli; sonra da ulaşmak istediğimiz noktaya ilişkin somut hedefler koymalıyız önümüze. Ne aradığını bilmeyen, bulduğunu anlayamaz denir ya, ne kadar da doğrudur. Başarılı olmak için gereken ilk şey ne çok çalışmak, ne çok bilgili olmaktır. Bir amaca sahip olmadıktan sonra dökülen terlerin, edinilen bilgilerin, yapılan fedakarlıkların ne anlamı olabilir ki? Hayatına anlam katamayan insanoğlu geçip giden günleri, ayları, koca bir ömürü nasıl yaşar? Rastgele çalışmak yerine, çabalarının gerekli ve değerli olduğuna inanarak çalışmak, insanı daima daha fazla motive eder. Amacını bilmeyen, yolunu şaşırmış ruhların sükûneti tatması da, hakîki hedeflerin belirlenmesinden geçer elbet.
İnsanoğlu, bir isteğine ulaşma sevdasına düştüğünde önündeki engellerin caydırıcılığı karşısında yılgınlık gösterir. Hele hele istedikleri başka insanlara da bağlıysa. Sorumluluğu başkalarına atmak, faturayı başkalarına kesmek kolaydır aslında. İşte isteklerimizi hedeflerimizden ayıran nokta da tam buradadır. Hedef haline gelen bir talep, tüm yönleriyle gerçekçi biçimde değerlendirilir ve ulaşmak için herkesten bağımsız, bizzat talep edenin çabalarıyla elde edilecek yönü dikkate alınır. Amaca ulaşmak için kendimize biçtiğimiz zaman dilimi de önemlidir. Öyle hedeflerimiz vardır ki, bir ömür boyu uğrunda çalışmaya değer. Ya da bazen, bir ömrün sonunda amacımıza ulaşıp ulaşmadığımızı görebiliriz.
Hedefi bilmek de yetmez çoğu zaman. Sönmeye yüz tutmuş bir mum -yerini belli etse de- kendisine giden yolu yeterince aydınlatmaz. Öyleyse, mumun alevini daima canlı tutmak gerekir. Hedefimizi ve ona olan inancımızı diri tutmak, o yolda ilerlerken azim verir bize. Uzun soluklu çabaların devamı, pırıl pırıl parlayan bir mum gibi hedefini daima önünde tutmaktan geçer. Manş Denizi’ni geçen ilk kadın yüzücü Florence Chadwick, 1952 yılında Pasifik Okyanusu’na dalarak, Catalina Adası’ndan otuz kilometre batıdaki Kaliforniya’ya yüzmeye başlamış. Eğer başarırsa, bunu yapan ilk kadın yüzücü olacakmış. İnsanın vücudunu uyuşturan soğuk su ve köpek balıklarına rağmen, Chadwick on beş saat yüzmüş. Sisli hava nedeniyle kendisine eşlik eden tekneleri bile görmekte zorlanıyormuş. Sonunda milyonlarca insanın televizyondan izlediği bu yolculuğu sona erdirip, sudan çıkmaya karar vermiş. Yanıbaşındaki teknede bulunan antrönörü ve annesi çok yaklaştığını söyleseler de, o devam etmemiş. Kıyıya sadece yarım mil kala sudan çıkan yüzücü, sudan çıkışını şöyle açıklamış: “Karayı görebilseydim, başarabilirdim.”
Evet, vazgeçmesinin nedeni ne yorgunluk, ne de soğuktur. On beş saatin sonunda tam sonuna yaklaşmışken, önünde boydan boya uzanan sahili ve ona ne kadar yakın olduğunu göremediği için vazgeçmiştir. Oldukça etkileyici olduğunu düşündüğüm bu hikaye, hedefi önümüzde daima canlı tutmanın önemini ve böylece ona olan inancımızı yitirmeyeceğimizi ne güzel de anlatıyor. Bir yüzücü misali hayat denizinde attığımız kulaçlar, karayı hayalimizde canlandırdığımız ölçüde kararlı ve devamlı olacaktır. Hayalinde canlandırdığı bir sahili olmayanlar ve o hayalin peşinde yüzmeyenler için, kara daima hayal olarak kalacaktır.
22/09/2008
© 2008 karakalem.net, Derya Güney